Η Ματαιοδοξία και Η Αγάπη

Μια φορά και έναν καιρό η ομορφιά είχε πάρει την μορφή της γυναίκας. Ήταν απλή και γινόταν ένα με τη μητέρα φύση. Όμως η Ματαιοδοξία είχε άλλα σχέδια για την ομορφιά της γυναίκας. Άφησε τα φτερά της να πέσουν και ακολούθησε το μονοπάτι των Χαμένων Πόθων. Πίστευε ότι εκεί ήταν η μοναδική της ελευθερία μέχρι που στην ζωή ήρθε η Αγάπη. Αντίκρισε τις επιθυμίες της Ματαιοδοξίας και προσπάθησε να την κατανοήσει.

Είχαν περάσει χιλιετίες. Η Ματαιοδοξία αλώνιζε μέσα από πολέμους και λαγνείες. Χαιρόταν που οι άντρες πολεμούσαν μεταξύ τους για το ποιος θα την κατακτήσει. Ήθελε να αλλάξει την υποδούλωση των γυναικών, ήθελε να δώσει πνοή στα έργα τους. Η Αγάπη όμως δάκρυζε με τις πράξεις της και προσπαθούσε μέσω αγώνων να σταθεί τίμια. Αγωνίστηκε να μην την βασανίζουν, να μην την χλευάζουν, να μην την υποτιμούν, η γνώμη της να έχει σημασία. Η Ματαιοδοξία όμως εκμεταλλεύτηκε την καλοσύνη της και ρουφούσε καθημερινά την ενέργειά της για να είναι εκείνη η δυνατότερη.

Μπορούσε να την βρει κάποιος μέσα στο οτιδήποτε ειδήσεις, τέχνη, όνειρα… το χαζοκούτι την πρόβαλλε τόσο ειδυλλιακή… ήταν η φαντασίωση του κάθε άντρα και ο στόχος κάθε γυναίκας. Η Αγάπη χτυπούσε μανιωδώς τα χέρια της στο χώμα για να αλλάξει τα δρώμενα που είχαν
ξεκινήσει από την αρχή του κόσμου. Μια μέρα η Ματαιο-
δοξία της είπε :

«Γιατί πασχίζεις καλή μου; Κανένας δεν θα σου δώσει σημασία. Όλοι κοιτούν το φαίνεσθαι… το πνεύμα έχει χαθεί.
– Που πήγαν εκείνες οι εποχές που ζήσαμε τόσο έντονα την αγάπη για τον εαυτό μας και τα έργα μας ήταν θαυμαστά και υπολογίσιμα;
– Ευτυχώς που αυτές οι εποχές χάθηκαν γιατί δεν θα είχα νόημα ύπαρξης.
– Δηλαδή πάντα πολεμούσες για την ομορφιά με κάθε κόστος;
– Μα, φυσικά…τι έχει αξία πλέον στις μέρες μας; Όσα πιο πολλά δείχνεις τόσοι έρχονται γονατιστοί.
– Εγώ πίστευα ότι η αγάπη καθαρίζει την πλάνη.
– Αυτό ήταν πάντα το τίμημα».

2020 και η Ματαιοδοξία προβάρει τα διάφορα πλαστικά της πρόσωπα στο διαδίκτυο αποκαλύπτοντας το σώμα τους φορώντας μικροσκοπικά ρούχα που υπάρχουν στη μόδα. Η Αγάπη κατακρίνεται για την τέχνη που δείχνει γιατί πολύ απλά η ταυτότητα των γυναικών έχει χαθεί. Το νόημα των πράξεων έχει αλλοιωθεί. Μόνη της πληγωμένη ανάμεσα στα πλήθη προσπαθεί να επιβιώσει αποτυπώνο-
ντας κόσμους που οι ψυχές των περισσότερων έχουν διαφθαρεί για τους κατανοήσουν.
Δυστυχώς δεν γνώρισε αν έζησαν καλά γιατί το μέλλον είναι άγνωστο. Νέα σύμβολα βγαίνουν και καταρρίπτονται. Η ψυχή του καθενός έχει αξία μόνο αν θα γίνει viral. Και συνεχίζει η Ματαιοδοξία να καταναλώνει τις ενέργειες και τις επιθυμίες μέχρι που οι άνθρωποι θα φτάσουν στο
σημείο που ούτε η αυτοκτονία δεν θα τους «σώσει».
Ελαφρύ το χώμα λένε… {μακάβρια σκέψη-θα πουν}…μόνο η Αγάπη μπορεί να λυτρώσει μια ψυχή δίχως τις Ερινύες να προσπαθούν να την μεταπείσουν να χαθεί στην πλάνη της ουτοπικής αυτοχειρίας.

© Anestis Charzibeis Photography ~ 2019

Το Σημάδι του Κάιν

Απόσπασμα κειμένου μου που θα βρείτε στο βιβλίο μου που συνοδεύεται αρχικά από μια αληθινή οικογενειακή ιστορία

Κακοί σπόροι υπάρχουν για να προκαλέσουν διχόνοια, μίσος, ζήλια, φθόνο. Μεγαλώνει ένα δέντρο μέσα τους σάπιο που μολύνει την ψυχή τους και τον κόσμο γύρω τους. Δεν συνειδητοποιούν τι κάνουν στην προκειμένη περίπτωση (όποια και αν είναι αυτή) γιατί το μυαλό θολώνει μπροστά στη ματαιοδοξία. Πόσο ωραίο θα ήταν αν ένας κακός σπόρος κοβόταν με την αγάπη, την κατανόηση, την συμπόνοια, τη στήριξη. Πόσο πιο πλούσιο θα ήταν αυτό το δέντρο της ψυχής του κάθε ανθρώπου.

Το σημάδι του Κάιν κυριαρχεί στον κόσμο των πόλεων. Ο ένας θέλει να φάει τον άλλον. Νομίζουν ότι καταλαβαίνουν τον διπλανό τους και προσπαθούν να βοηθήσουν, αλλά είναι επιφανειακό. Νομίζουν ότι ακούν…νομίζουν ότι βοηθούν…νομίζουν ότι είναι σωστοί. Η πλευρά του Άβελ θα δώσει αγάπη και στήριξη δίχως ανταπόκριση. Θα ακούσουν πραγματικά είτε είσαι συγγενής, φίλος, ξένος. Αυτή η πλευρά όμως έχει έναν μοναχικό δρόμο που λίγοι θα κατανοήσουν.

Μέσα σε αυτή την πάροδο των αιώνων οι άνθρωποι έχουν μετατραπεί σε θεριά κουβαλώντας τον σπόρο του κακού. Εκείνοι οι περίεργοι, οι μοναχικοί τύποι από την άλλη πλευρά θα μάχονται καθημερινά για την ψυχή τους αντιμετωπίζοντας και αυτά τα τέρατα της συνηθισμένης καθημερινότητας. Τα παλάτια γίνονται ερείπια μπροστά στην πανδαισία της φύσης, αλλά οι ψυχές επιθυμούν τα δεσμά της φυλακής από την ελευθερία του πνεύματος που θα τους δώσει μόνο το φως.

Τελικά καλέ μου αναγνώστη σε ποιο μονοπάτι βαδίζεις;

Φωτογραφία :  2016 © Anestis Chatzibeis Photography ~ Archetypes

Το μήνυμα του Ιωάννη

Απόσπασμα κειμένου μου που θα βρείτε στο βιβλίο μου και όλο αυτό ήταν από όνειρο που είδα

Όλα έδειχναν τόσο ίδια κάτω από το γκριζωπό φως και τον ήλιο που μάταια πίστευα ότι θα μας γλύκαινε με την ζεστασιά του. Είχα δει τα σημάδια. Ευτυχώς είχα κρυφτεί. Η όραση μου ήταν καλή. Δεν ήθελα να μείνω τυφλή όταν θα πορευόμουν στο άγνωστο. Κατεστραμμένα μαγαζιά με βιτρίνες βουτηγμένες στους ανοιχτούς δρόμους. Κούκλες κομμένες με τα απομεινάρια τους να ακολουθούν μια νεκρώσιμη ακολουθία που δεν θα έφερνε την ανάσταση στους ανθρώπους. Οι άνθρωποι που ήμουν μαζί τους έψαχναν τρόφιμα και φάρμακα. Όλη την διάρκεια με χλεύαζαν αρκετοί για την εμφάνιση μου και τη στάση μου για την κατάσταση που ζούσαμε. Τους άκουγα να παραπονιούνται για τα σπίτια που έχασαν, για άψυχα αντικείμενα που δήθεν τους έδιναν ζωή, για μέρη που διασκέδαζαν με αλκοόλ και μουσική. Εγώ απλά σκεφτόμουν την επιβίωση μου με το φαγητό και αναζητούσα να αναπνεύσω τον καθαρό αέρα της φύσης. Η πόλη έπνιγε τα σωθικά μου. Σκόνη με στάχτες ήταν ένας απέραντος ορίζοντας. Βαδίζαμε σε ένα κοιμητήριο μιας παλιάς εποχής.

Φώναζαν πως ήταν οι Προύχοντες έχοντας τηρήσει όλους τους νόμους και ότι τελικά με μια οργή της φύσης όλα χάθηκαν στο πουθενά. Περπατούσαμε για ώρες. Το στομάχι μου ήταν κόμπος από την πείνα. Είχαμε φτάσει σε ένα πολυκατάστημα από ότι μπορούσα να διακρίνω μέσα από τα χαλάσματα. Έτρεξαν όλοι χαρούμενοι, αλλά όχι για να φάνε. Έβλεπαν παλιές μάρκες από ρούχα και συσκευές και αναπολούσαν τις βολέψεις τους. Τριγυρνούσα μόνη μου παρατηρώντας τα φθαρμένα αντικείμενα που έτρεχαν για να νιώσουν πάλι μια ευδαιμονία μέσα τους. Ηταν τα smartphone που βγάζαμε όλοι μας φωτογραφίες και βίντεο στο διαδίκτυο. Όλα όμως κατέρρευσαν μετά τον σεισμό. Δεν στεναχωρήθηκα για τη δουλειά μου που δεν φαινόταν πια. Οι αναμνήσεις όμως δεν γίνονταν να σβηστούν. Έφτασα στο σημείο να γίνω και ηθοποιός και χάρηκαν πολλοί για μένα ακόμα και να εκδώσω βιβλίο για ξεχασμένα βασίλεια μέσα από διαστάσεις. Τίποτα όμως δεν είχε πια σημασία από όλα αυτά. Το χρέος μου στους ανθρώπους της πόλης το είχα ξεπληρώσει όπως και την αγάπη μου για την τέχνη. Γελούσαν που είχα ένα τετράδιο με ένα στυλό στα χέρια ενώ εκείνοι κρατούσαν χαλασμένες ηλεκτρονικές συσκευές.

Είχα σταθεί σε μια παλιά φωτογραφική μηχανή και την κοιτούσα επίμονα. Ήταν μια Polaroid. Πάντα μου άρεσε να είχα μια τέτοια αλλά δεν έβρισκα πλέον κάποιο νόημα.

«Θες να βγάλουμε μια φωτογραφία μαζί;»

Μου το είπε ένας άντρας μέσης ηλικίας με λίγο μακριά ξανθά μαλλιά που γκριζάριζαν σε κάποια σημεία. Μέσα από τα γενιά του είδα ένα αστραφτερό χαμόγελο και τα μάτια του εξέπεμπαν αγάπη. Ήταν ντυμένος με έναν μαύρο χιτώνα. Όταν βγήκα φωτογραφία μαζί του οι άλλοι σταμάτησαν να μιλούν και κοιτούσαν με δέος.

«Μην δίνεις βάση στους άσχημους τρόπους των ανθρώπων. Όλοι είμαστε ίδιοι. Να θυμάσαι ότι οι αναμνήσεις είναι αυτές που αποτυπώνονται και όχι εκείνες που χάνονται. Πρέπει να συνεχίσεις το έργο σου».

Φύλαξα τη φωτογραφία μέσα στο τετράδιο μου παίρνοντας τη παλιά φωτογραφική μηχανή μαζί μου. Τον είδα τον άντρα με τον μαύρο χιτώνα να χάνεται στο δειλινό. Έλαμψε ο κόσμος της πόλης μέχρι που χάθηκε η μορφή του στο αιώνιο γκρίζο.

Το έλαβα το μήνυμα του σοφού άντρα. Δεν ξεχνάω τα λόγια της αποκάλυψης. Αυτή θα είναι η μελλοντική πορεία της ανθρωπότητας. Όλα τα φώτα της ουτοπίας θα αφανιστούν στο σκοτάδι και ο οδηγός θα είναι εκείνα τα λόγια που φοβούνταν.

Όταν στις μάζες θα είμαι το αντιδραστικό στοιχείο

Απόσπασμα κειμένου με τίτλο Όταν στις μάζες θα είμαι το αντιδραστικό στοιχείο που θα βρείτε στο βιβλίο μου

Η κοινωνία φταίει για την τοξικότητα ή ο τρόπος σκέψης
του καθενός; Είναι τα μυστικά που κρατούν θαμμένα μέσα
τους και η άρνηση να τα αντιμετωπίσουν που τους μετατρέπουν σε τέρατα; Τι μπορεί να κρύβει ένα καθημερινό χαμόγελο ενός γείτονα; Ίσως να είναι έτσι ή μπορεί να μην
θέλει να δείξει τον πόνο του. Ποιός όμως είπε ότι ο άνθρωπος δεν θα πονέσει για να πετύχει; Τίποτα δεν έρχεται εύκολα στη ζωή εκτός και αν δεν υπάρχει η δύναμη της ψυχής για να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες.

Συνεχίζω να βαδίζω μόνη προσπαθώντας να δώσω φως στα σκοτεινά μυαλά. Άραγε θα θυσιάζαν την ψυχή τους για να μην τους κατασπαράξουν οι εφιάλτες τους; Ο νόμος της φύσης λέει πως ότι πράττεις θα το βρεις μπροστά σου. Ο φόβος τελικά παρακινεί τις πράξεις τους και όχι ο
πόνος. Δεν θέλει κανένας να πονάει φυσικά ούτε και εγώ. Έχω πονέσει για πολλούς και διάφορους λόγους μα ποτέ μου δεν θέλησα από πόνο ή φόβο να αφήσω την ψυχή μου στο σκοτάδι. Και αυτή τη στιγμή γράφω με κλάματα. Οι τύψεις είναι η μεγαλύτερη παγίδα που μπορεί να τυλίξει τις ψυχές στα χειρότερα σκοτάδια. Για λίγη άφεση αμαρτιών προσδοκούν μια προσωρινή ευτυχία και ηρεμία
πουλώντας λίγο από την ψυχή τους. Κάνει κύκλους όμως η ζωή και δεν έχουν καταλάβει ότι χρόνος είναι τόσο υπομονετικός και την κατάλληλη στιγμή θα τους περιμένει.

Μάταιο αυτό το παιχνίδι των τύψεων. Εκεί ποντάρουν ενέργειες που δεν φαίνονται στα ανθρώπινα μάτια για να παρακινήσουν τον κόσμο σε άπρεπες πράξεις για να λυτρωθούν. Μέσα στις μάζες λοιπόν θα με δείτε ως ένα αντιδραστικό στοιχείο της κοινωνίας, έναν ακόμη Μάικλ
Άντερσον (φανταστικός χαρακτήρας από την Καταιγίδα του Αιώνα του Στίβεν Κινγκ) που δε θέλησε ποτέ να υποταχθεί στον χειρότερο φόβο και πόνο. Δεν είμαι υπερόν, αλλά μάχομαι για το φως της ψυχής που τόσους αιώνες βλέπω να εξαφανίζεται…!

• Michael Anderson : «In this life we all have to pay a price and sometimes with all we have» ~ Storm of the Century movie

Ταξίδια μέσα από τον χωροχρόνο

Και ποιός είπε ότι η οδύνη δεν μεταφέρεται μέσα στους αιώνες; Είσαι ένας σκεπτόμενος ονειρευτής που βαδίζεις μέσα από τα κύματα της αβύσσου. Γιατί απορείς με σκυμμένο κεφάλι για τις ορμές του εαυτού σου; Δεν σκέφτηκες ότι το παρελθόν κουβαλάει τις μνήμες σου μέχρι το τέλος του κόσμου; Σε φόβισαν οι ιστορίες των θρύλων πέρα στις μακρινές θάλασσες και στους ορίζοντες της απώλειας. Σου είπαν πως στο σκοτάδι η σιγαλιά αρπάζει την ψυχή και παίζει με τους χτύπους της καρδιάς που αγωνιά για μια ανταπόκριση αγάπης. Μα πόσα νερά σε βύθισαν στο σκουρόχρωμο γαλάζιο και το πρόσωπο σου θάμπωσε από την αφάνεια; Έφτασες όμως μέχρι το τέλος του δρόμου και αφουγκράστηκες τη σιωπή. Μήτε τα νερά πάφλαζαν ζωηρά μήτε το κορμί σου βαστούσε πλέον τον κάθε πόνο. Το φως όμως έλουζε την ψυχή που προχωρούσε αλόγιστη σε ξένα μονοπάτια. Τα ταξίδια μέσα στον χωροχρόνο… Η επούλωση της ψυχής όταν σηκώνει βράχους από σκοτεινούς βυθούς μέχρι να γίνουν μια κρυσταλλική άμμος κάτω από το φως του ήλιου… Κάτω από το Φως του Δημιουργού…!

Συνέντευξή μου στο περιοδικό akRa

Μια παλιά μου συνέντευξη στο akRa Magazine (2017)

«Η παύση του αυθορμητισμού οδηγεί σε στασιμότητα»

(αποκλειστική συνέντευξη-παρουσίαση by akRa)

Η λατρεία της για την φύση, τα ξωτικά και τον αθώρητο κόσμο, δικαιολογεί το nickname της: Elven. Αναζητώντας το τέλειο εκφραστικό μέσο, η Ellada μπορεί να ερμηνεύσει έναν ρόλο μπροστά στον φακό, ή να δημιουργήσει κάποιον με τη πένα της. Και κάπου εκεί, ενδιάμεσα, να βρίσκει τρόπους ώστε να αντανακλά παλαιές εποχές, στο σήμερα.

…………………………………………………………

akRa: Πως ξεκίνησες; Τι ήταν αυτό που σε ώθησε να ασχοληθείς με το modeling;

Ellada: Παλιά πίστευα ότι δεν έγραφα στο φακό και δεν φωτογραφιζόμουν ιδιαίτερα. Θυμάμαι κιόλας ότι το απέφευγα. Συνέβη σταδιακά από τα 18 μου χρόνια. Χρειάστηκε όμως καιρός μέχρι να φτάσω στις πρώτες φωτογραφίσεις. Αυθόρμητα βγήκε η πρώτη φωτογράφιση με ένα κοντινό μου άνθρωπο, που αγαπώ και εκτιμώ χρόνια, όπου για εκείνον ήταν τα πρώτα του βήματα ως φωτογράφος και με τα χρόνια εξελιχτήκαμε και οι δυο -ο καθένας σε διαφορετικό τομέα. Ύστερα, οι υπόλοιπες φωτογραφίσεις ήρθαν από μόνες τους. Είδα μέσα από τη φωτογραφία πόσο όμορφη είναι η εκφραστικότητα και, καθώς εξελισσόμουν, έβλεπα πόσο λάτρευα την Τέχνη σε κάθε της μορφή.

akRa: Στην έως τώρα πορεία σου ποιοι καλλιτέχνες (μουσικοί, φωτογράφοι, συγγραφείς) θεωρείς πως έχουν ασκήσει τη μέγιστη επιρροή πάνω σου;

Ellada: Με έχουν εμπνεύσει πολλά και δεν προσκολλούμαι σε άτομα ή καταστάσεις. Γενικώς, είμαι λάτρης της Τέχνης, που συνεπάγεται με την δημιουργία. Η μουσική ήταν πάντα η μεγάλη μου αγάπη. Θυμάμαι πως τα πρώτα μου παιδικά ακούσματα ήταν η κλασσική μουσική και η ροκ, λόγω γονέων. Μετέπειτα ανακάλυψα πόσα είδη μουσικής υπάρχουν -και είναι πραγματικό ταξίδι η μουσική αναζήτηση. Ποτέ δεν μου άρεσε να επικεντρώνομαι σε ένα είδος, απλά. Ήθελα να απολαμβάνω αυτό που επιθυμούσα. Από φωτογράφους έχω λατρέψει αρκετούς και ο καθένας δίνει την διαφορετικότητά του και θαυμάζω το ξεχωριστό του στυλ. Κυρίως μου αρέσει η αφαιρετική φωτογραφία. Με εμπνέει και στην συγγραφή μου –με την οποία ασχολούμαι ερασιτεχνικά. Όσο για συγγραφείς, γενικώς, με μαγεύει ο τρόπος γραφής τους και το πόσο μπορώ να ταξιδέψω με τον καθένα. Ό, τι βιβλίο έχω διαβάσει έως τώρα με έχει εμπνεύσει με τον δικό του τρόπο για πολλά πράγματα.

akRa: Σε ποια φάση της ζωής σου αντιλήφτηκες τη διαφορετικότητά σου; Πότε αποφάσισες και είπες «θα κάνω αυτό»;

Ellada: Ο καθένας μας είναι διαφορετικός και μοναδικός. Όλοι μας βαδίζουμε τα ξεχωριστά μας μονοπάτια. Υπάρχουν παρόμοιες εμπειρίες, μα ο κάθε άνθρωπος τις αντιμετωπίζει με τον δικό του τρόπο. Πολλές φορές που πήρα αποφάσεις ήταν ρίσκο για μένα. Για κάποιες μετάνιωσα για άλλες όχι. Το σημαντικότερο, όμως, είναι τι κάνουμε στο «τώρα» και να αφήνουμε το παρελθόν να πάρει το δρόμο του. Η κάθε απόφαση έχει και την ανάλογη ευθύνη. Αλλά πιστεύω μέχρι εδώ που έχω φτάσει ότι προχωράω σταθερά, με το κεφάλι ψηλά, περιμένοντας τα καινούργια που θα μου φέρει η ζωή.

akRa: Ποια προβλήματα αντιμετωπίζει μια κοπέλα με alternative image και attitude στην Ελλάδα του 2015;

Ellada: Ποτέ δεν ήμουν τόσο του alternative, απλά μπορώ να με χαρακτηρίσω μερικές φορές ως εκκεντρική. Ακόμη και αυτό τραβάει τα βλέμματα και σήμερα. Είναι άσχημη η έκφραση μερικών ανθρώπων όταν σε κοιτούν σαν περίεργο ον, ή σαν κάτι απόκοσμο. Ευτυχώς δεν έχω συναντήσει ποτέ μου σοβαρό πρόβλημα με αυτό το ζήτημα. Είναι που με πιάνει η ρομαντική μου πλευρά και μου αρέσει να φέρνω μια εποχή παλιά σε μια μοντέρνα. Άλλοι κυλούν με τους ρυθμούς αυτής της καθημερινότητας και γίνονται αόρατοι μέσα στο πλήθος. Εγώ προτιμώ να φέρνω μια μακρινή εποχή στο σήμερα και ας φαίνεται παράξενο στα μάτια τους.

akRa: Εσύ η ίδια σε ποιες δραστηριότητες έχεις ως τώρα προβεί;

Ellada: Ασχολούμαι με αρκετά πράγματα από παιδί, ευτυχώς. Είχα έφεση στην Τέχνη και δεν το είχα προσέξει. Από ζωγραφική μέχρι ποίηση, ώσπου έφτασα στο σημείο των φωτογραφίσεων, του τραγουδιού και της συγγραφής. Μερικά από αυτά τα άφησα πίσω μου και πλέον είμαι αφοσιωμένη περισσότερο γύρω από τα πλαίσια της φωτογραφίας ως μοντέλο και ως ερασιτέχνης φωτογράφος. Αλλά αυτό που υπεραγαπώ και μου δίνει φτερά να εκφράζομαι στην Τέχνη είναι η συγγραφή και η ποίηση. Γράφω ως ερασιτέχνης από το 2010 μέχρι σήμερα ιστορίες και ποιήματα, που μου αρέσει να τις μοιράζομαι με τον κόσμο.

akRa: Τι στόχους έχεις για το 2015;

Ellada: Ο στόχος μου πάνω από όλα είναι κάποια στιγμή να εκδώσω. Μέχρι να συμβεί αυτό χρειάζεται εξέλιξη –μα και αγάπη για την δημιουργικότητα της Τέχνης- και πάνω από όλα η έμπνευση.

akRa: Ποια είναι τα πράγματα που θα ήθελες να αλλάξεις στον τρόπο σκέψης και στις συμπεριφορές του μέσου κοινού στη κοινωνία αυτής της χώρας;

Ellada: Πρέπει να αλλάξουν, δυστυχώς, η νοοτροπία και ο τρόπος σκέψης πολλών ανθρώπων. Έχει πάψει ο αυθορμητισμός και η έκφραση κατά μεγάλο βαθμό και αυτό οδηγεί σε μια στασιμότητα που δεν τους βοηθάει καθόλου. Όταν ξεκολλήσει το μυαλό από την πλύση εγκεφάλου που έχει υποστεί εδώ και πάρα πολλά χρόνια, ίσως αυτό να βελτιώσει την συμπεριφορά πολλών. Και τούτο ισχύει για όλα τα θέματα, είτε πρόκειται για πολιτικά, είτε κοινωνικά, είτε θρησκευτικά. Δύσκολο να έρθει μια αρμονία σε αυτή την κοινωνία, από τη στιγμή που ο καθένας πρέπει να κοιτάξει εσωτερικά το τι θέλει και όχι με το τι του έχουν υποδείξει για να θέλει αργότερα. Όταν τελειώσει αυτή η εσωτερική αναζήτηση -που πιστεύω θα έπρεπε όλοι μας να την κάνουμε- η ανθρωπότητα θα οδέψει προς το καλύτερο, και θα προοδέψει ακόμη περισσότερο χωρίς να βάζει όρια και πρέπει.

[συνέντευξη στον Χρήστο Μανιάτη].

Link της συνέντευξης : https://www.facebook.com/groups/802543866478860/permalink/816823008384279/

Μαύρη Βδομάδα

*κείμενό μου γραμμένο το 2018 (μια εμπειρία που δεν είχε μπει στο βιβλίο)

Ξεκινούν οι ψυχές βαδίζοντας σε ένα πεπρωμένο γεμάτο τιμές και ματαιοδοξίες. Τα πρόσωπα γεμίζουν με την υλική ανταμοιβή μέσα από τους κόπους των ημερών. Ποια είναι όμως η αληθινή ανταμοιβή για τους ανθρώπους;

Ο αγώνας για την αγορά δεν ωφελεί την ψυχική τους υγεία. Ψυχολόγοι έχουν διατυπώσει τις απόψεις τους ότι το shopping therapy προσφέρει πνευματική ηρεμία. Όταν όμως η ουσία χάνεται ποια είναι η αξία όλων αυτών πραγμάτων;

Η Μαύρη Παρασκευή (Black Friday) είναι η μορφή ικεσίας του κόσμου στον καταναλωτισμό. Είναι ένα είδος που θα τους προσφέρει ευτυχία προσπαθώντας να αποκτήσουν ακριβά προϊόντα σε χαμηλές τιμές. Δεν είχα ψάξει από πότε ισχύει αυτό στη χώρα μας και ούτε με ενδιέφερε ποτέ. Παρατήρησα μέσα σε αυτές τις μέρες την καταναλωτική μανία από τους ανθρώπους και με σόκαρε ο τρόπος που βουτούσαν σαν μαύρα κοράκια πάνω σε άψυχα αντικείμενα.

Οι ανάγκες όμως δεν βρίσκονται στην κατανάλωση προϊόντων υψηλού κόστους. Η ικανοποίηση μιας αγοράς μεγάλου κόστους σε τιμή ευκαιρίας γαληνεύει την ψυχή τους και τονίζει τον εγωισμό τους. Είναι όπως ανέφερα πριν το αντίτιμο για την κοπιαστική τους εργασία. Γιατί όμως οι άνθρωποι πέφτουν τόσο χαμηλά για να νιώσουν όμορφα για την απόκτηση άψυχων αντικειμένων;

Ομολόγησα σε ένα κύριο ότι θα προτιμούσα να δώσω χρήματα για ένα ταξίδι παρά να χαλάσω τον μισθό μου για ένα μόνο αντικείμενο που τι θα μου πρόσφερε; Σκεφτείτε το λιγάκι. Ένα κινητό που έπεφταν όλοι με λυσσαλέο τρόπο να αγοράσουν με δυνατότητες και όλα τα χαρακτηριστικά τι προσφέρει πέρα από το να καλέσουμε κάποιον ή να μας καλέσει; Έχουν φτάσει τα κινητά να είναι μέσον πολυτέλειας προσπαθώντας να αντικαταστήσουν φωτογραφικές μηχανές, υπολογιστές και άλλα. Τι σας λέω τώρα; Έχω μάθει λεπτομέρειες των πραγμάτων αυτών λόγω της τωρινής μου εργασίας. Όλη όμως αυτή η καθοδήγηση δεν προέρχεται από μένα ή από άλλους υπαλλήλους, αλλά μέσα από ένα κουτί εικόνων που ελέγχει το μυαλό μας. Αυτό το κουτί είναι η τηλεόραση. Είναι το μέσον για να μας παρακινήσει να ακούσουμε, να αισθανθούμε και να δώσουμε μέχρι και την ψυχή μας για να νιώσουμε την ευδαιμονία της στιγμής.

Θα μιλήσουν όμως πολλοί από αυτούς για τα ζώα που κακοποιούνται, για τους πολέμους και άλλα άσχημα γεγονότα, αλλά δυστυχώς λίγοι είναι αυτοί που μάχονται. Μορφές άψυχες κινούνται καθημερινά γεμίζοντας τη μιζέρια τους με προϊόντα. Μεγαλώνουν με τον ίδιο τρόπο τα παιδιά τους και από μικρή ηλικία θέλουν τα εξεζητημένα και όχι να αφοσιωθούν στην απλότητα και την αθωότητα της ηλικίας τους.

Μάλλον ζω σε ένα παράλληλο σύμπαν. Ποτέ δεν θα κατανοήσω αυτό το σύστημα που επιθυμεί την καταστροφή των ψυχών μέσα από μια μήτρα που καθοδηγεί την ανθρωπότητα σαν πρόβατα έτοιμα για σφαγή. Μην απορείτε γιατί ο κόσμος καταρρέει… υπαίτιοι είμαστε εμείς…!!!

*Φωτογραφία : ©Anestis Chatzibeis Photography απο τη φωτογράφιση Between yesterday and tomorrow (είναι αληθινό σύρμα)

Συνέντευξη μου από τον Πάνο Σαραντάκη για το περιοδικό Metal Hero

1. Πότε ξεκίνησες να γράφεις;

Ξεκίνησα να γράφω από μικρή ηλικία. Μου έβγαινε να γράφω τότε τραγούδια που σταδιακά μεγαλώνοντας μου βγήκε πιο έντονα το αίσθημα της ποίησης. Όμως το ταξίδι της γραφής ξεκίνησε το 2010. Έγραφα διηγήματα και παράλληλα ποιήματα ενώ έκανα και τα πρώτα μου βήματα ως μοντέλο σε καλλιτεχνικές φωτογραφίσεις. Η αίσθηση της φωτογραφίας μου έδινε το έναυσμα να βιώσω το συναίσθημα του καθέ χαρακτήρα μέσα από τα κείμενα μου. Αυτό με τα χρόνια μεγάλωνε και εξελισσόταν όπως η γραφή μου επίσης που έφτασα μέχρι να γράφω μικρά κείμενα της καθημερινότητας με τίτλο Ημερολόγιο Ονείρων.

2. Μίλησε μου για το Ημερολόγιο Ονείρων

Το Ημερολόγιο Ονείρων ήταν μια αυθόρμητη δημιουργία επειδή ήθελα να καταγράφω τα συναισθήματα, τις σκέψεις τα βιώματα, τις εμπειρίες, τα όνειρα και τους εφιάλτες μου. Όπως σε ένα ημερολόγιο καταγράφουμε όλα αυτά έτσι στο Ημερολόγιο Ονείρων, όμως ήθελα να καταγράψω κόσμους μέσα από όλα αυτά. Κόσμους που οι άνθρωποι αγνοούν την ύπαρξη τους. Κάθε σκέψη, βίωμα, όνειρο ή εφιάλτης κρύβουν ένα διαφορετικό κόσμο που μας συνδέει με μια αόρατη αλυσίδα. Η καθημερινότητα  και ο φόβος όμως δεν άφησε τους ανθρώπους να κατανοήσουν αυτούς τους κόσμους και χάθηκε ο αρχικός σκοπός τους. Μέσω της θέλησης και της αγάπης είναι μονοπάτια που μπορεί ο καθένας μας να βαδίσει ακόμα και αν ταλαντεύεται στην άβυσσο. Μέσα από όλα αυτά δημιουργήθηκε το Ημερολόγιο Ονείρων και πήρα την απόφαση να είναι το πρώτο μου βιβλίο προς έκδοση.

3. Μελλοντικά σου σχέδια

Είμαι άνθρωπος που πιστεύει πως όλα είναι εφήμερα. Άλλους θα τους τρόμαζε αυτό το σκπετικό μου, αλλά όταν βλέπεις τα πράγματα εφήμερα τα αγαπάς πιο πολύ και τα παρατηρείς με άλλη οπτική γωνία. Θα σου πω μια φράση μου που πλέον έχει η κινήτηριος δύναμη μου και την έχω κάνει και τατουάζ : Carpe Omnia που σημαίνει άδραξε το καθετί. Αυτό με συντρόφευσε τις δύσκολες μέρες του lockdown και άλλαξα τελείως νοοτροπία σε πολλά πράγματα. Όταν στο καθετί μπορείς να αντικρίσεις την ομορφιά τότε έχεις καταφέρει μικρά κομμάτια της ψυχής σου να ελευθερώνονται. Αυτή είναι η ομορφιά της ζωής και καλοδεχούμενο μετά το μέλλον γιατί έχει ο Θεός. Αλλά σίγουρα μελλοντικά μου σχέδια είναι ένα μυθιστόρημα που ετοιμάζω και το δεύτερο μέρος του Ημερολογίου Ονείρων.

4. Είναι πάρα πολύ ωραίος ο Τίτλος Ημερολόγιο Ονείρων θα μπορούσε να γινόταν μια Ελληνική Ταινία

Δεν ξέρω αν θα έβγαινε σε τηλεόραση εύκολα γιατί είναι κείμενα σκέψεων, έντονων συναισθημάτων, εσωτερικών αναζητήσεων, πνευματικών διαμαχών μέσα από όνειρα και εφιάλτες. Μου άρεσε πριν καιρό που μου είχε προτείνει ένα άτομο να γίνονταν θεατρικές παραστάσεις. Θα μου άρεσε πάρα πολύ να δω σε κίνηση και έκφραση κείμενα μου μιας και ασχολούμαι με τον χώρο του θεάτρου από το 2020. Ήταν μια πολύ όμορφη εμπειρία μέσα στο χάος της πανδημίας που μου έμαθε πολλά ειδικά στην εκφραστικότητα και πως μπορείς να μεταμορφώνεις τον εαυτό σου σε έναν άλλον χαρακτήρα τελείως διαφορετικό από σένα. Ένα από τα όνειρα μου λοιπόν θα ήταν να δω κείμενα μου να ζωντανεύουν πάνω στη σκηνή.

5. Που μπορούνε οι φίλοι Αναγνώστες μας το Ημερολόγιο Ονείρων;

Οι φίλοι αναγνώστες μπορούν να προμηθευτούν το βιβλίο μου σε βιβλιοπωλεία της Αθήνας και φυσικά από τις Εκδόσεις Όστρια. Επίσης, έχω δημιουργήσει στο blog μου link που παραπέμπει απευθείας στον εκδοτικό οίκο ώστε όσοι θέλουν να βρουν το βιβλίο μου να το παραγγείλουν online εύκολα με αυτόν τον τρόπο. Θα το βρουν καρφιτσωμένο στο προφίλ μου στα social media και στο blog.

6. Μουσικές σου επιρροές

Η μουσική πάντα ήταν και είναι σύντροφος μου στη γραφή. Δεν μπορώ να φανταστώ να γράφω στην σιωπή. Αναλόγως το συναίσθημα που θα μου βγει θα ταιριάξει και η ανάλογη μουσική υπόκρουση. Μπορεί να είναι κλασσική, metal, ambient που πάντα θα το ακολουθεί μια ατμόσφαιρα και μια ιστορία. Πάντως τα πρώτα μου ακούσματα ως παιδί ήταν κλασσική μουσική, rock και heavy metal. Αργότερα μπήκα και σε άλλα είδη μουσικής που λάτρεψα όπως η dark ambient και το black metal που ίσως τρομάζει κάποιους, μα μου έχει δώσει πολλές φορές έμπνευση και εικόνες.

7. Το βιβλίο έχει ένα υπέροχο εξώφυλλο ποιος το σχεδίασε;

Το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο είναι φωτογραφίες με μένα από μια παλαιότερη φωτογράφιση που είχα κάνει με τίτλο Ονειρόκοσμος. Φωτογράφος είναι ο σύντροφος μου Ανέστης Εμμανουήλ Χατζήμπεης και δημιουργός εκείνου του κόσμου. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ καλύτερη απεικόνιση για να δείξω τους κόσμους του Ημερολογίου Ονείρων.

8. Πόσο καιρό σου πήρε για να ολοκληρωθεί από εσένα στο γράψιμο;

Πήρε αρκετό διάστημα μέχρι να συνειδητοποιήσω ότι το ήθελα πραγματικά. Υπήρξαν διακυμάνσεις που ανάμεσα στο Ημερολόγιο Ονείρων και τα ανέκδοτα διηγήματα και ποιήματα που δεν πίστευα ότι θα τα καταφέρω. Μέσα σε αυτά είναι και ένα θέμα υγείας μου η πάθηση στο αριστερό μου μάτι που με πήγε πίσω και φοβόμουν ότι δεν θα μπορέσω να συνεχίσω. Η αγάπη μου όμως για την γραφή ήταν δυνατότερη και έμαθα να διαβάζω και να γράφω με ένα μάτι και έτσι σιγά σιγά συνέχισα το γράψιμο. Το ξεκίνημα των κειμένων του Ημερολογίου Ονείρων ξεκίνησε από το 2016 και αργότερα αποφάσισα να φτιάξω το blog μου που έχω μέχρι και σήμερα και είναι πλήρως ανακαινισμένο και έτοιμο για όμορφες και νέες δημοσιεύσεις.

9. Πιστεύεις ένα βιβλίο σήμερα από την Δημιουργία του μέχρι την ανάγνωση του από το κοινό είναι τρόπος ζωής;

Θα έλεγα ότι είναι μια ιεροτελεστία. Υπάρχουν τόσοι αναγνώστες και βιβλιοφάγοι που πραγματικά τους ζηλεύω με την καλή έννοια. Είμαι και εγώ λάτρης του βιβλίου, αλλά μου παίρνει χρόνο να διαβάσω ένα βιβλίο λόγω πάθησης του ενός ματιού όπως ανέφερα, αλλά σημασία έχει η αγάπη για το βιβλίο γιατί ο χρόνος είναι άπειρος και ταξιδεύουμε και μέσα στον χωροχρόνο, άρα απολαμβάνει ο καθένας αυτή τη δημιουργία και μετά γίνεται τρόπος ζωής.

10. Θα ήθελες να αναφέρεις κάτι στους φίλους αναγνώστες μας;

Μέσα από το Ημερολόγιο Ονείρων θα καταλάβετε ότι δεν είστε μόνοι. Θα βιώσετε κόσμους που ίσως πιστεύετε ότι υπάρχουν, αλλά μπορεί στο υποσυνείδητο σας να τους ξεχνάτε. Όλα όμως υπάρχουν και δεν διαγράφονται σε αυτή την αόρατη φούσκα του σύμπαντος που συνυπάρχουμε. Είναι κομμάτια μου από μένα για εσάς. Είναι το παιδί μου που σας το δίνω να το μάθετε και να σας αγγίξει ψυχικά. Το βιβλίο μου είναι θείο έργο για τον κόσμο για την κάθε ψυχή που μάχεται.

Μια χούφτα αστέρια

Απόσπασμα κειμένου με τίτλο Μια χούφτα αστέρια που θα βρείτε στο βιβλίο μου

Κριτική για το βιβλίο μου από τον Ευάγγελο Ηλιόπουλο ~ Συγγραφέας/Ποιητής

Η σειρά ιστοριών με τίτλο «Ημερολόγιο Ονείρων» είναι ένα ενδιαφέρον και συναισθηματικά φορτισμένο κείμενο που εξετάζει τη σχέση μεταξύ του πραγματικού κόσμου και του κόσμου των ονείρων. Η ιδέα της αντίθεσης μεταξύ των δυο αυτών κόσμων και του πώς αυτοί επηρεάζουν τα συναισθήματα και την ψυχολογία μας προσδίδει βάθος στο κείμενο.

Ο τίτλος «Ημερολόγιο Ονείρων» υποδεικνύει ότι οι ιστορίες που παρουσιάζονται είναι σαν ένα χρονικό σημείωμα των ονείρων και των συναισθημάτων σας. Η έννοια του να μοιράζεστε προσωπικές στιγμές και συναισθήματα μέσα από αυτές τις ιστορίες δημιουργεί μια συναισθηματική σύνδεση με τον αναγνώστη, καθώς μπορεί να αναγνωρίζει και να συνεισφέρει στην ανθρώπινη εμπειρία.

Η ιδέα ότι τα όνειρα μπορούν να αποτελέσουν έναν παράλληλο κόσμο που κρύβει την αλήθεια της ύπαρξής μας αποπνέει μυστήριο και σκέψη. Είναι σαν να υποδεικνύετε ότι οι αναλύσεις των ονείρων μπορεί να αποκαλύψουν κρυφές επιθυμίες, φόβους και ανησυχίες που επηρεάζουν τη ζωή μας στην πραγματικότητα.

Ο τρόπος που περιγράφετε τα ονειρικά πλάσματα και τις εφιαλτικές μορφές που προκύπτουν από τις νυχτερινές σκέψεις προσθέτει μια διάσταση μύθου στο κείμενο. Αυτή η περιγραφή μπορεί να απεικονίζει τον τρόπο με τον οποίο οι σκοτεινές σκέψεις μας εξελίσσονται και επηρεάζουν την ψυχολογία μας.

Το σχόλιο σχετικά με τη γέφυρα που ενώνει τα συναισθήματα από το παρελθόν για να συναντηθούν στο παρόν και να αντιμετωπίσουν το μέλλον δίνει μια αίσθηση ελπίδας και ανάκαμψης. Αυτή η ιδέα υπογραμμίζει τη σημασία της αυτοσυνειδητοποίησης και της αντιμετώπισης των προκλήσεων της ζωής με θάρρος και δύναμη.

Συνολικά, το απόσπασμα προσφέρει μια ενδιαφέρουσα ματιά στην εσωτερική ζωή, τα συναισθήματα και τα όνειρα του δημιουργού, και με την παραμυθένια αφήγηση προσφέρει στον αναγνώστη την ευκαιρία να συνδεθεί και να ανακαλύψει βαθύτερες σκέψεις για τον εαυτό του.

Συγχαρητήρια!

Εύχομαι : στους αναγνώστες σου, ταξίδια πολλά μέσα από τα βιβλία , και στα βιβλία , όλο και περισσότερους ταξιδιώτες στις σελίδες τους ! Σου εύχομαι να διατηρήσεις την ποιότητα της αυθόρμητης έκφρασης – έμπνευσης στα έργα σου και να διαφυλάξεις μέσα σου το ασφαλές συγγραφικό σου ένστικτο που βεβαιώνει μια δυνατή θέληση.